İnsanın arkasında duran bir ailesi olmalı...her ne yaparsa yapsın o çocuk, o cocuğu şefkatle yüreklendiren bir ailesi olmalı...kendisini bir aileye ait hissedebilmeli...bu adam beni korumak için var...dağ gibi arkamda bir babam var diyebilmeli...Anne ve özellikle baba, anlayışlı olmalı...konuşabilmelisin baban ile...dertlerini anlatabilmelisin....sana yol göstermese de olur...sadece dinlesin...eleştirmesin o da olur...ya da o da mı olmuyor...küçükken o oğlunu ezmesin, çünkü o ezilmiş insan kaç yaşına gelirse gelsin hiç bir zaman, mutlu olamıyor, insanlar arasında iken her zaman en sessiz kalmaktan sıyrılamıyor... 8_9 yaşındaki oğluna o küçücük cocuğa her canı sıkıldığında bağırmasın, elini havaya kaldırıp durup durup oğlunu tehdit etmesin, sana vururum haa! Demesin o da yeter... Ulan o yaştaki çocuk ne yapmış olabilir...3 yaşındayken bile uslu uslu oturan, hayatınjn hiç bir döneminde diğer çocuklar gibi şımarıklıklar yapmamış bu küçük çocuk ne yapmış olabilir ki babası tarafından sürekli dayak yemek ile tehdit edilsin? Ya 40 yaşına gelmişsin ve 1 kez olsun babana sarılmamışsın. ÖMRÜ HAYATINDA 1 KEZ BU ADAMA SARILAMAMIŞSIN, BU İÇİNDEN GELMEMİŞ, böyle bir sevgi görmemişsin...1 kez sarılmamışsın, bu abartı değil, gerçekten bu böyle...
Bunlar olmuyor mu? O zaman insanın bir tane dostu olsun...1 tane... seni anlayan, senin için üzülen...konuşabileceğin, bir şey anlattığında bunu neden anlattığını hangi psikoloji ile bunların ağzından döküldüğünü anlayacak, anladığı içinde bu anlattıkların ile dalga geçmeyecek bir dost...
Öyle gelip saatlerce konuşabileceğin bir dost...
O da mı olmuyor?? Olmasın bakalım...
Bende buraya yazarım bazen olur biter