Tam 17 senelik bir olay bugün aklıma geldi. Fatsa İş Bankasındayım. Annemin bir işlemi var, sıra bekliyoruz. Birkaç sıra önümüzde, gariban bir inşaat işçisi olduğu her hâlinden belli bir amca var. Amca diyorum çünkü ben o zaman tam 27 yaşındayım. Sıra amcaya geldi, amca maaşının yatıp yatmadığını soruyor. Olumsuz cevap almış olacak ki, yıkarım burayı diye bağırmaya başladı. Banka memuruna demediğini bırakmadı. Güvenlik geldi, amca güvenliğe de bağırdı. Millet sakinleştirmeye çalışıyor ama çaresizliğin verdiği öfke ve kalp acısı, amcanın sakinleşmesini engelliyordu. Güvenlik amcayı dışarıya çıkardı. Benim gözlerimden yaşlar süzüldü. Hayatımda ilk defa bu derece çaresiz bir insan gördüm. Amcaya çok acıdım. Eğer amca yaşıyorsa Rabbim selâmet, gönül ferahlığı ve bol rızık versin. Ölmüşse mekânı cennet olsun. Kim bilir nasıl bir darboğazda idi ki, bu derece üzülmüş ve aşırı tepki vermişti... Bak şimdi bile gözümden yaş geldi. Niye yazdım bilmiyorum ama yazmak istedim. Herkese hayırlı pazarlar.